مدتها بود می‌خواستم صفحه‌های صبحگاهی‌ام را بخوانم، اما از این کار خودداری می‌کردم، فکرکردن بهشان برایم دردآور بود، که دوباره به آنها برگردم و مرورشان کنم.
و فکرمی‌کردم چرا دوست ندارم به نوشته‌های کاغذی چند ماه قبلم برگردم.
شاید ما در آنها “من” گذشته‌مان را می‌بینیم، آن من و اتفاقهای دوست‌نداشتنی و نمی‌خواهیم آن گذشته را دوباره یادآوری کنیم، بنابراین ذهن نسبت به خواندنشان مقاومت می‌کند
شاید مرورشان مثل گشتن در زباله‌ها و استشمام بوی نامطبوع آنهاست، که ممکن است چیز باارزشی در آنها پیداکنیم یا نکنیم، بنابراین از خواندنشان صرف نظر می‌کنیم.
شاید ذهن از تکرار چیزی که برایش لذتی نداشته و رنج‌آور بوده، گریزان است و نمی‌خواهد درد را دوباره تجربه‌کند.
یا شاید فکرمی‌کنیم آنها ارزش خواندن ندارند و مقاومت ذهن ما به خاطر همین است، نمی‌دانم.
جولیا کامرون در مورد این صفحه‌ها در کتاب راه هنرمند می‌نویسد؛ خواندن صفحه‌های صبحگاهی ملالت‌آور و دردآور هستند، آنها را به دیدۀ اطلاعات و نقشه نگاه کنید و نه اعلام جرمتان.
به گمانم نوشتن در صبح با همۀ دشواریها و گاهی طعم گسش، کلمات و کلاممان را سرند می‌کند. تفاله‌ها را، نخاله‌ها را غربال می‌کند و به روی کاغذ جا می‌گذارد تا ذهنمان بتواند در طول روز از کلمات مناسب استفاده کند.
با مرور نوشته‌هایمان می‌فهمیم هیولاهایی در آنها نیست، حداقل نه آنقدر که از نوشته‌هایمان بدمان بیاید و بترسیم از آنها، می‌فهمیم درمورد بعضی مسائل اشتباه فکرمی‌کردیم و آن ناشی از غفلت و شتاب‌زدگی ما بوده نه خود آن مسئله.
به گمانم نوشتن از خود شبیه پاکسازی صورت است، گاهی در پاکسازی صورت قبل و بعد از انجام آن از صورتمان عکس می‌گیریم. لکه‌ها، جای جوشها، روشنی یا تیرگی رنگ پوستمان مشخص است و بعد از پاکسازی، دو تصویر صورت قبل و بعدمان را باهم مقایسه می‌کنیم و می‌بینیم چه تغییری کرده‌ایم. بعضی لکه‌ها ازبین‌رفته، جای جوشها کمرنگ‌تر شده، پوستمان شفاف شده و احساس می‌کنیم سبک شده.
فکرمی‌کنم خواندن نوشته‌های صبحگاهی و روزانۀ قبلی‌مان هم مثل عکس گرفتن قبل و بعد از پاکسازی صورت است. ما در نوشته‌های گذشته‌مان آن خودی را می‌بینیم که لکه و عیب و تیرگی دارد و این برای ما می‌تواند ناخوشایند باشد برای همین است که از روبرو شدن با آنها خودداری می‌کنیم اما حالا که با خود الانمان مقایسه می‌کنیم به احتمال زیاد از این خود راضی‌‌تر خواهیم‌بود.
به گمانم نوشتن ما را شفاف می‌کند، نشان می‌دهد لکه‌ها، تیرگیها کجاست و آنها را کمرنگ می‌کند، کجا جوش چرکی‌ای داشته‌ایم و اکنون بهبود پیداکرده، نشان می‌دهد چه بودیم و چه شده‌ایم.