خواهرزاده دوساله‌ای دارم که گاهی باهم می‌رقصیم. دو دستمال توری صورتی و سبزش را در دست می‌گیرد و تکان می‌دهد و به من هم می‌گوید دستمال کاغذی بردارم. دستمالهای خودم را که تکان می‌دهم یک نه‌ای می‌گوید و آنها را می‌خواهد و مال خودش را به من می‌دهد. کمی بعد اعتراض‌کنان دستمالهای خودش را از […]

گاهی وقتها که لایوهای اینستاگرام سهیل رضایی (+) را دنبال می‌کنم، از کلامش چیزهایی را درمورد خودم کشف می‌کنم که باعث تعجبم می‌شود. گاهی هم پاسخ بعضی از سوالهایم را در کلامش پیدا می‌کنم. تصمیم گرفته‌ام اینجا بعضی از این موارد را بنویسم. چند روز پیش پدرم کارد میوه‌خوری خریده بود و مادرم آنها را […]

بعضی وقتها که بی‌حوصله می‌شویم به چرایی آن فکرمی‌کنیم و به این که چرا کارهایی که قبلا خوشایند ما بوده و ما را کیفور می‌کرده حالا در این لحظه به نظر طعمشان را برایمان از دست داده‌اند. چرا مثل قبل پیاده‌روی به ما خوش نمی‌گذرد و افسوس می‌خوریم و با خود می‌گوییم آن روزهای جوانی […]

۱ تلویزیون را روشن می‌کنم؛ عزاداری، تبلیغ، گفتگوهای از سر ابتذال، باز پخش فوتبال، تبلیغ، معرفی برنامه‌ها، تبلیغ. دوست ندارم اول صبح کامم را آدم بزرگها با حرفهایشان تلخ کنند. دوست داشتم کودک شوم، برگشتم به شبکه کودک. کارتونی را نشان می‌داد؛ بچه کوالایی بود که غذاهایی را که مادرش پخته بود، نمی‌خورد. با دوستانش […]

پیش‌نوشت: آخر داستانهای شاه لیر، سفر به انتهای شب و مادام بواری فاش می‌شود. اگر قصد خواندن آنها را دارید و نمی‌خواهید آخر داستان را بدانید، این نوشته را نخوانید. داشتم دنبال کتابی در مورد نمایشنامه‌خوانی می‌گشتم که به این صفحه هدایت شدم. این پاراگراف (قسمت اول، مورد ۶) که از کتاب شیوه فنی نمایشنامه‌خوانی […]